حدودا از دهه ۶۰نام جزیره ی کیش بیش از پیش یر زبانها افتاد. آنگاه که مسافران به قصد خرید کالای مسافری از طریق برگ سبز به کیش سفر می کردند و در حواشی خیابانهای شهر بندرلنگه شب را به صبح می رساندند تا زمان سفر به جزیره فرا رسد. از آن زمان تا کنون بیش از ۳۰ سال می گذرد و کیش رفته رفته جای خود را در کشور به عنوان یک مکان سیاحتی متفاوت با سایر جاهای کشور باز کرد. به نوعی که ساختار این جزیره علیرغم منطقه آزاد بودنش ، با جزیره قشم که خود نیز منطقه آزاد است بسیار متفاوت و مسافران و هواداران کیش نیز متفاوتند. هر چند گفته می شود هدف اصلی و چرایی وجود مناطق آزاد تجاری ، تجارت آزاد است. اما به نظر می رسد صبغه ی سیاحتی و گردشگری کیش بر تعریف کلاسیک مناطق آزاد فایق آمده است.
جزیره کیش با ۹۱ کیلومتر مربع مساحت میزبان سالیانه ۱ میلیون و ۶۰۰ هزار نفر گردشگر اعم از داخلی و خارجی است . از جمله ویژگی های گردشگری آزاد بودن این جزیره معاف بودن اتباع خارجی از گرفتن روادید (ویزا) است، یعنی اتباع خارجی که برای سفر به سایر شهرهای ایران می بایست ویزا اخذ کنند، برای سفر به کیش آزادند و چنین مجوزی لازم نیست.
جزیره کیش از حیث سیاسی جزء شهرستان بندرلنگه محسوب می شود، امری که کمتر به آن توجه می شود و یا در نظر مدیران اجرایی اهمیت چندانی ندارد.با وجود سازمان منطقه آزاد در این جزیره و ارتباط تمامی ادارات با سازمان منطقه آزاد ، وجود نماینده ی قوه مجریه در این جزیره چندان به چشم نمی آید. اما برگزاری انتخابات در این جزیره با وزارت کشور و بخشداری کیش که از زیر مجموعه فرمانداری بندرلنگه بوده، می باشد.
در کیش تجار ، کسبه و یا شهروندانی که مشغول به فعالیت اند ، ازمعافیت مالیاتی و قانون کار و از قوانین پولی و بانکی کشور نیز معافند.
اما آنچه به عنوان هدف ما در این نوشتار دنبال می شود آنست که آیا کیش که خود منطقه آزاد استان هرمزگان به ویژه غرب استان باشد؟
و آیا اینکه پس کرانه های این جزیره که شامل بندرلنگه ، بندرچارک،بستک و پارسیان می باشد توانسته اند خدماتی از کیش دریافت کنند؟ آیا واقعا کیش برای این شهرها و بخش های مجاور تاثیر مطلوب ، ولو غیر مستقیم داشته یا کیش فقط برای کیش مفید بوده است؟
گردشگری ، تنها اهرم برای برخورداری غرب استان از کیش است
کمتر شنیده ایم که اقتصاد کیش به مدد اقتصاد غرب استان خاصه بندرلنگه آمده باشد. اما هرساله و بخصوص نوروز ، خیل مسافران زیادی از بندرلنگه عبور کرده و از طریق بندر چارک و خود شهر بندر لنگه به کیش می روند.
شاید منطقی و حتی قانونی نباشد که از درامدهای یک منطقه آزاد ، صرف شهرها وروستاهای مجاور آن بشود، اما انصاف و عدالت حکم می کند که شهرهایی همانند بندرچارک و بندرلنگه که معبری برای رسیدن به جزیره کیش است، استهلاکهای متحمل شده را جبران ببیند. در این زمینه باید بندرچارک را مورد توجه بیشتری قرار داد. شهری که هنور محرومیتهای زیادی دارد.
از گردشگران هم به نفع غرب استان استفاده شود. گردشگرانی که از مرکز و شهرهای دور کشور به سمت جنوب حرکت می کنند به ترتیب از بستک ، بندرلنگه و چارک و پارسیان گذر می کنند و سپس از طریق دریا به کیش می رسند. هر چند کیش مقصد نهایی این گردشگران است اما توقفهایی در این شهرها می نمایند. اگر ادارات میراث فرهنگی و شهرداری ها ترتیبی اتخاذ نمایند تا در زمان توقف دیدارهای توریستی داشته باشند، این شهرها از گردشگران بی بهره نخواهند بود. شهرداری ها کمپ های مجهز و دایمی دایر کنند تا مسافران با طیب خاطر در طول مسیر با آرامش به سمت کیش حرکت کنند. عرفی که در ایام نوروز رایج شده که از مدارس استفاده می شود، اما این اماکن از حداقل استانداردها برخوردارند. قطعا دولت توانایی برپایی و تصدی کمپ ها را ندارد ولی بخش خصوصی لازم است در این حوزه ورود کند تا گردشگری به عنوان یک صنعت به آن نگاه شود تا هم شغل ایجاد شود و هم در ۱۵ روز نوروز اقتصاد این شهرهای نحیف جانی بگیرد.
حال که سیاست دولت یازدهم اهمیت دادن به گردشگری است، جا دارد که جادبه های هر چند جزیی، نادیده گرفته نشود.
به امید روزی که کیش بانی آبادی و عمران غرب استان گردد.
نویسنده ی مقاله : یوسف دیوانی
